Letra: Antón Tovar

Adaptación da letra: Carlos e Fran Amil

Música: Fran e Carlos Amil

Nado en Pereira, Rairiz de Veiga, na ourensá comarca da Limia, Antón Tovar foi poeta bilingüe que no ano 1962 publica “Arredores” na editorial Galaxia. Aínda que a súa poesía adoitaba encadrarse dentro da corrente chamada “existencialismo” e caracterizarse por un pouso de pesimismo, nós escollimos un poema cunha forte carga retranqueira na galega humanización do santo.

San Martiño, magosto, mozas e viño. Sabor e ritmo funky: gaita, trompeta e saxo venteando divinamente. Se sodes quen de manter os pés quietos parados, non sodes deste mundo. Quen pode resistir unha banda coma esta?: Paco Cerdeira na guitarra eléctrica , Antón Fernández “Torroncho” no baixo, Ricardo Casás “Richi” nos saxos tenor e alto, Manu Payno na trompeta, Fernando Román na gaita, Álex Salgueiro nos teclados, e Ángeles Dorrio e Carmen Rey nos coros, ademais de eu mesmo na voz principal, nos coros, no baixo electrónico, nas percusións e na batería.

Lembrade que podedes ler a letra ao tempo que escoitades a canción.

¡Ai!, San Martiño, San Martiño (x2)
-¡Ai!
Na festa dos magostos
do San Martiño,
cando a castaña estoura
e canta o viño,
baixou do monte bébedo.
O santo ven a Ourense,
de vagariño,
para alcender a alegría
como un meniño.
Con meia capa ó lombo,
anda nas roldas de padriño.
Anda collendo a leña,
soprando lumes no camiño
de Montealegre
a Ceboliño.
-¡Ai!, San Martiño
-¡Ai!, San Martiño,
que anduvo na borralla
i emporcou o fuciño-. (x3)
Ai!, San Martiño. Ai!, San Martiño. (x2)
Ai!, San Martiño, que anda a bicar ás mozas coma un homiño;
Ai!, San Martiño, que ten unha noiva no Ribeiriño;
Ai!, San Martiño, que se deitou con ella;
Ai!, San Martiño.
-¡Ai!, San Martiño
-¡Ai!, San Martiño,
que anduvo na borralla
i emporcou o fuciño-. (x4)

Se queres ver máis letras do disco “Popsía Vol. I” pincha AQUÍ.